Beton posadzkowy – składniki i właściwości
Podczas dobierania składu mieszanki betonu posadzkowego należy zwrócić uwagę na jego poszczególne składniki. Niektóre z nich mają decydujący wpływ na końcowy sukces realizacji posadzek przemysłowych, a nieumiejętne dobranie składu mieszanki może doprowadzić do pękania betonu lub rozwarstwienia się posadzki.
Zjawisko skurczu, na który wpływ ma praktycznie każdy komponent w betonie, odgrywa decydującą rolę przy wyborze poszczególnych składników. Przy posadzkach betonowych dąży się do jak największej neutralizacji tego zjawiska, tak by ostatecznie posadzka betonowa była trwała, równa, bezpieczna i bez pęknięć.
Przeanalizujemy kolejno wszystkie czynniki i składniki mieszanki betonowej, tak by ostatecznie dobrać właściwe komponenty do mieszanki betonowej.
Cement do betonu posadzkowego
Wielkość skurczu
Cementy klasy CEM I (portlandzkie, tzw. czyste) charakteryzują się największym skurczem oraz osiągają najwyższe wytrzymałości w krótkim czasie. Jeżeli tylko mamy możliwość, dobrym rozwiązaniem jest zastosowanie cementów z dodatkiem żużlu wielkopiecowego – klasy CEM III – tzw. cementów hutniczych. Charakteryzują się one zdecydowanie mniejszym i wolniejszym przyrostem skurczu w betonie i dają gwarancję posadzki ciągłej i bez pęknięć. Cementy klasy CEM II A-S i B-S to rozwiązania pośrednie pomiędzy cementem portlandzkim i hutniczym.
Rodzaj dodatków w cemencie
Wspomniany wyżej żużel wielkopiecowy to nie jedyny dodatek, który można spotkać w cemencie. Innym bardzo często spotykanym jest popiół lotny – odpad z elektrociepłowni. Znajduje się w cementach CEM II A-V oraz CEM II B-V. Jednakże należy unikać tego dodatku w betonach posadzkowych. Podczas zagęszczania betonu popiół lotny ma tendencje do zbierania się w górnej części posadzki i stanowi jego słabą część. Po związaniu posadzka wykonana z cementem zawierającym popiół lotny może się powierzchniowo łuszczyć.
Podsumowując: stosuj cementy zawierające żużel wielkopiecowy (CEM II A-S; CEM II B-S CEM III) lub cementy czyste (CEM I)
Unikaj cementów z popiołem lotnym (CEM II A-V; CEM II B-V)
Temperatura w jakiej będzie odbywać się betonowanie
Wspomniane wyżej cementy z dodatkiem żużla wielkopiecowego (CEM II A-S; CEM II B-S lub cementy klasy CEM III) są odpowiednie przy betonowniach odbywających się w temperaturach powyżej 5o C. Przy betonowaniu w niższych temperaturach ilość ciepła wytworzonego podczas reakcji hydratacji może okazać się zbyt mała, by utrzymać świeży beton w dodatniej temperaturze. W takich wypadkach tj. w zimie, gdy temperatury znacząco się obniżają, należy zdecydować się na cement portlandzki CEM I, który charakteryzuje się wysokim ciepłem hydratacji i zdoła utrzymać dodatnią temperaturę mieszanki betonowej.
Należy nade wszystko pamiętać, że żaden cement nie jest najlepszy do wszystkich przypadków i we wszystkich warunkach. Zawsze pod konkretną inwestycję i konkretne warunki należy wybrać odpowiedni rodzaj cementu do betonu posadzkowego.
Woda w betonie posadzkowym
Woda, a tak naprawdę współczynnik wody do cementu (w/c), który ma decydujący wpływ na większość właściwości stwardniałego betonu. W odniesieniu do betonów posadzkowych w/c nie powinno przekraczać 0,5 z kliku powodów:
-betony o w/c mniejszym od 0,5 charakteryzują się stosunkowo niskim skurczem. Powyżej tej wartości przyrost skurczu znacząco się zwiększa.
-betonu o w/c mniejszym od 0,5 pozwalają na osiągnięcie wymaganych klas wytrzymałościowych. Najczęściej stosowane klasy wytrzymałości betonu na ściskanie wykorzystywane do posadzek betonowych to C20/25 C25/30 oraz C30/37.
Kruszywa do betonu posadzkowego
Przy wykonywaniu betonów posadzkowych stosuje się najczęściej kruszywo drobne – piaski (o uziarnieniu do 2mm) oraz kruszywo grube -żwiry (o uziarnieniu od 2 do 16 mm).
Wyróżniamy dwa rodzaje piasków
Piasek rzeczny jest wydobywany z rzek (ewentualnie jezior). Charakteryzuje się wielkością ziaren od 0,1 do najczęściej 2 mm. Ziarna te są błyszczące, mają kształty zaokrąglone i obtoczone.
Ziarna piasków kopalnianych w porównaniu z piaskami rzecznymi mają kształty wieloboczne i bardziej ostre krawędzie. Piasek ten jest pozyskiwany w kopalniach odkrywkowych, czyli tzw. piaskarniach.
Projektując skład mieszanki betonu posadzkowego lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie piasku kopalnianego. Zastosowanie tego rodzaju piasku znacząco ogranicza tzw. bleeding – czyli wyciek mleczka cementowego na wierzch betonu.
Kruszywo grube podobnie jak piasek może pochodzić z dwóch źródeł – żwir rzeczny oraz kopalniany.
Dobierając proporcje piasku do żwiru w betonie posadzkowym, należy trzymać się proporcji, która wskazuje, że ogólny udział piasku (kruszywa do 2 mm) w stosie okruchowym powinien wynosić 35%-40%.
Takie proporcje kruszywa zapewniają właściwą strukturę betonu, oraz pozwalają na swobodne wtarcie utwardzenia powierzchniowego DST w strukturę mieszanki betonowej.